ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ

Η Ελληνική Μυθολογία αναφέρεται συχνά στη Χαλκιδική. Στην Κασσάνδρα βρίσκεται θαμμένος ο Εγκέλαδος, γίγαντας του σεισμού.

        Ο Άθως σχηματίστηκε από το βράχο που έριξε εναντίον των θεών ο ομώνυμος γίγαντας ΄Αθως.

        Η Σιθωνία οφείλει το όνομά της στο Σίθωνα γιο του Ποσειδώνα.

        Τα ευρήματα στο σπήλαιο των Πετραλώνων απέδειξαν ότι η παρουσία του ανθρώπου εδώ ξεπερνά τα 700.000 χρόνια, ενώ το κρανίο του αρχανθρώπου υπολογίζεται πως έχει ηλικία 200.000 χρόνων περίπου.

        Οι παλαιότεροι κάτοικοι της Χαλκιδικής ήταν Θράκες και Πελασγοί.

        Τον 8ο π.Χ. αιώνα φθάνει στη Χαλκιδική πλήθος κατοίκων από την Χαλκίδα ( εξού και Χαλκιδική)  και την Ερέτρια.

        Τον 5^ο αιώνα οι σημαντικότερες πόλεις είναι: η Ποτίδαια, η Σάνη, η Μένδη, η Σκιώνη, η Άφυτις, η Όλυνθος, η Σερμύλη, η Τορώνη, η Σάρτη, η Άκανθος τα Στάγειρα, η Απολλωνία η Αρναία, η Ανθεμούντα.

        Τον 5^ο αιώνα οι 32 σπουδαιότερες πόλεις ιδρύουν με την ηγεσία της Ολύνθου το  «κοινόν των Χαλκιδέων». Το οποίο διαλύεται το 379 π.Χ. από τους Σπαρτιάτες.

        Στα χρόνια των Μακεδόνων βασιλιάδων (ελληνιστικοί χρόνοι) ιδρύονται τρεις μεγάλες πόλεις : η Κασσάνδρεια , Ουρανούπολις και Αντιγόνεια (στη μέση της Καλαμαριάς).

Το 168 π.Χ. η Χαλκιδική περνά στα χέρια των Ρωμαίων και παρακμάζει.

Το Χριστιανισμό η Χαλκιδική τον ασπάστηκε το 50 μ.Χ. από τον Απόστολο Παύλο.

Στους χριστιανικούς αιώνες δέχεται πολλές επιδρομές από τους Γότθους, τους Ούνους και τους  Καταλανούς.

Τον 9ο αιώνα οργανώνεται η μοναστική πολιτεία του Αγίου  Όρους.

        Το 963 κτίζεται η Μονή της  Αγίας Λαύρας  από τον Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη  και στη συνέχεια οι υπόλοιπες 19 Μονές.

        Το 1430 υποδουλώθηκε στους Τούρκους. Διαιρέθηκε σε τρεις φορολογικές περιφέρειες: της Κασσάνδρας, των Χασικοχωρίων και των Μαντεμοχωρίων.

        Παρά τα προνόμια στην περίοδο της δουλείας οι Χαλκιδικιώτες υπέφεραν, όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες. Μπόρεσαν , όμως, να κρατήσουν την πίστη τους και να μη χάσουν την εθνική τους συνείδηση.

        Στα τέλη του 18^ου αιώνα σημειώνεται  μεγάλη ανάπτυξη :

στη μεταξοσκωληκοτροφία και στην κτηνοτροφία. Στα Μαντεμοχώρια έχουμε μεταλλεία αργύρου και δημιουργείται ο συνεταιρισμός των Μαδενοχωρίων γνωστός ως  «Κοινό των Μαδεμίων».

        Εξαιτίας της ευημερίας, τα παραλιακά χωριά αντιμετωπίζουν πολλές επιδρομές πειρατών.

        Το Μάιο του 1821 επαναστατεί η Χαλκιδική με αρχηγό τον Εμμανουήλ Παπά. Ακολουθεί το Ολοκαύτωμα της Κασσάνδρας ( 14 Νοεμβρίου 1821) .

        Στις αρχές του αιώνα μας η Χαλκιδική παίρνει μέρος στο Μακεδονικό Αγώνα.

        Απελευθερώνεται από τους Τούρκους τον Οκτώβριο του 1912.

        Τέλος, το 1922 πολλοί πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη εγκαταστάθηκαν στη Χαλκιδική.  Πλάι στα ντόπια χωριά φύτρωσαν άλλα 27 καινούρια. Η συμβολή των Προσφύγων στην οικονομική και πολιτιστική εξέλιξη της Χαλκιδικής είναι σοβαρότατη.